ആമുഖവും അവതാരികയും ഒക്കെ എഴുതി ദിവസങ്ങൾ ഒത്തിരി കഴിഞ്ഞു....
ഒന്നും എഴുതാനാവുന്നില്ല......
പലപ്പൊഴും പറയാൻ കഴിയാതെ ഉള്ളിൽ തപമായി പോകുന്നത് ഒത്തിരിയാണു.
ഹ്രിദയസ്പന്ദന താളക്രമത്തിൽ ലയിച്ചു ശബ്ദമായി പുനർജജനിക്കാനാവാതെ ഉള്ളിൽ ഉറഞ്ഞു കൂടി നോവോ നൊമ്പരമോ ഉണർത്തുന്നതും; ഒടുവിൽ ഹ്രിദയത്തിനുള്ളിൽ അഗ്നിപർവ്വതമായെരിഞ്ഞു കണ്ണറിയാതെ, കാഴ്ച മറഞ്ഞുപോകും വിധം ചുടു ലാവയായ് തീർന്നു കവിൾ നനച്ചു ഒഴുകുന്നതിലൊരു തുള്ളി കണ്ണുനീരിനുപ്പുരസം തന്നെയെന്നു ഓർമിപ്പിച്ചു അലിഞ്ഞില്ലാണ്ടാവുമ്പോൾ ഉഷ്ണം കൂടുവച്ച യാഥാർത്യങ്ങൾ ഇന്ദ്രിയ നിഗ്രഹം നടത്തി ഉള്ളിൽ കടന്നു നിർവികാരതയുടെ മറ്റൊരു ശൈത്യത്തിനു തിരി തെളിക്കുന്നു.....
പറഞ്ഞു തീരാനാവാത്ത അത്രക്കുണ്ട് ഉള്ളിൽ.....,
ഇന്ദ്ദ്രിയങ്ങളിലൂടെ ഉള്ളിലേക്കു വേഗത്തിലും പതിയെയുമായി കടന്നെത്തിയതും
കാലത്തിന്റെ മഷിത്തണ്ടിനു മായ്ചു കളയാനൊ, മറവിയുടെ ഒപ്പു കടലാസു കൊണ്ടു ഒപ്പിയെടുക്കാനൊ
ആവാത്ത വിധം കരളിനുള്ളിൽ കുടിയിരുന്ന കനവുകളെ ഞാൻ അറിവെന്നോ അനുഭവമെന്നോ വിളിക്കേണ്ടതു...?
